موفقيت تنها در سايه تلاش به دست مي آيد

سالها پيش دختري در يك كلبه محقر دور از شهر و در يك خانواده فقير به دنيا آمد. زايمان زودتر از زمان مقرر انجام شد و او نوزاد زودرس، ضعيف و شكننده اي بود. همه شك داشتند كه زنده بماند.

وقتي 4ساله شد بيماري ذات الريه و مخملك را باهم گرفت. تركيب خطرناكي كه پاي چپ او را ازكار انداخت و فلج كرد. اما او خوش شانس بود. چون مادري داشت كه او را تشويق و دلگرم مي كرد.

مادرش به او گفت: � علي رقم مشكلي كه در پايت داري با زندگيت هركاري كه بخواهي مي تواني بكني، تنها چيزي كه احتياج داري ايمان، مداومت در كار، جرات و يك روح سرسخت و مقاوم است� .

بدين ترتيب در 9سالگي دختر كوچولو بستهاي آهني پايش را كنار گذاشت و برخلاف آنچه دكترها مي گفتند كه هيچ گاه به طور طبيعي راه نمي رود،راه رفت و 4سال طول كشيد تا قدم هاي منظم و بلندي را برداشت و اين يك معجزه بود. او يك آرزوي باور نكردني داشت، آرزو داشت، بزرگترين دونده زن جهان شود اما با پاهايي مثل پاهاي او اين آرزو چه معنايي مي توانست داشته باشد؟

در 13سالگي در يك مسابقه دو شركت كرد و نفر آخر شد. در تمام مسابقات دبيرستان شركت كرد و در همه آنها آخرين نفر بود. همه به او اصرار مي كردند كه اين كار را كنار بگذارد. اما روزي فرا رسيد كه او قهرمان مسابقه شد.

از آن به بعد � ويلما � در هر مسابقه اي شركت كرد و برنده شد.

 در سال 1960او به بازيهاي المپيك راه يافت و آنجا در برابر اولين دونده زن دنيا كه يك دختر آلماني بود، قرار گرفت. تا بحال كسي نتوانسته بود او را شكست دهد. اما ويلما پيروز شد و در دو 100متر و 200متر و دو امدادي 400متر، 3مدال المپيك گرفت.

آن روز او اولين زني بود كه توانست در يك دوره المپيك 3مدال طلا كسب كند، در حاليكه گفته بودند او هيچ وقت نمي تواند دوباره راه برود.

نمي توانم بپذيرم كه كسي آنقدر آگاه باشد كه بگويد چه چيزي ممكن و چه چيزي غير ممكن است.